ქალაქს დააფიფქდა თეთრი ფიქრები,
შემოდგომისგან მხოლოდ სურნელი დარჩა.
ოცნების თაღზე ჩვენ ავიჭრებით
და სამუდამოდ დავრჩებით იქვე.
მოგონებბი ქრება წამშივე !
რა საუცხოოდ ათოვს ჩვენს ქალაქს?!
თეთრად მოფენილ ფიქრებს დავცქერით
და სასწაულად გვიზიდავს ქარი.
გავშალოთ ფრეთები, ,, ეშაფოტივით“ ვამტვრიოთ გზები,
დღესასწაულად ვაქციოთ თოვა _
* * *
,,ლექსს მე არ ვწერ“_ მე ლექსით ვცოცხლობ...
გამუდმივ ველი ბზარიან რითმას..
ის კი__ მღალატობს.
ვბრაზდები...ვთვრები...
და ვამტვრევ ბოთლებს.
ბოთლის ხმაური მაგონებს სევდას,
მეგობრობაში დარჩენილ სევდას.
ძმა რომ ყოველთის ძმა უნდა იყოს_
მშვენივარდ ახსოვთ,მაგრამ ფიქრობენ ნეტავ?!
* * *
არაფრად ვაგდებ სიტყვებს,სევდა მიმძიმებს გრძნობას.
მეგობრობაში ჩასულ თავანს–მართმევენ,მკლავენ!
მპარავენ სიტყვას_მალავენ უკან,ხელის მუჭაში,ზურგს უკან.
მერე თვალები მერევა,ტუჩები იცვლიან ადგილს,
სმენა დაიხშო_დავყრუვდი!
გრძნობა წამერთვა,ვკვდები...
მერე ვახსოვარ ყველას!
მერე ვუყვარვარ ყველას!